Vandaag maak ik een wandeling van 15 kilometer in een prachtig stiltegebied door de duinen, waar alleen de vogels de baas zijn. 

De nacht ervoor word ik wakker. Alleen wandelen door het stiltegebied! Brr! Er komt in mij het beeld op van het hek waar ik door moet. Er staat een waarschuwing over het niet storen van de dieren: Houd afstand!
Er bekruipt me een ongemakkelijk gevoel dat maar niet weg wil.  In gedachten kijk ik het pad af, de duinen in. Een gevoel zegt mij: "Niet doen, omdraaien." Mijn hart klopt sneller. 
Wat als mijn mobiel geen bereik meer heeft of als ik moe word? Wat als een grote regenbui mij zomaar overvalt? Wat als...?

Ik kan het ook niet doen? Zeker, maar dan zou ik zou mezelf teleurstellen en dan zal ik het niet weten, niet ervaren.
De angst en onzekerheid laten regeren, dat is wat ik dan doe. Dan geef ik gehoor aan al mijn mitsen en maren en niet aan mijn wens, mijn willen.

Ik wil het durven, ik wil het doen.
De angst mag mee, samen met mijn wil, durf, wijsheid, vertrouwen, kennis, kracht en kunde.